Pankreas nakli

Abstract

Tip 1 diyabetes mellitus patofizyolojisinde insülin sekrete eden beta hücrelerde tahribat ve lenfosit infiltrasyonu görülmektedir. Bunun sonucunda, azalan insülin sekresyonuna bağlı olarak kan şekeri düzeyini kontrol etmek zordur. 1966’da, Minnesota Üniversitesinde W.D. Kelly pankreas nakli ile tip 1 diyabetik bir hastada başarı sağlamıştır. Aynı üniversitede, 1978’de uygulama prosedürleri belirlenmiştir. 1980’de yeni cerrahi tekniklerin ve immünosüpresif tedavinin gerekliliği keşfedilmiştir. Son yıllarda, pankreas nakli prognozu daha iyidir ve uzun dönemli risklerde azalma görülmektedir. Nakilden bir yıl sonra, olguların %95’i sağ kalmakta ve pankreas fonksiyonlarının %80-85’i korunmaktadır.

Destruction and lymphocyte infiltration of insulin secreting beta cells are observed in the pathogenesis of type 1 diabetes mellitus. As a result of this, it is challenging to control blood glucose level due to decreased insulin secretion. In 1966, W.D. Kelly achieved success in a type 1 diabetic patient with pancreas transplantation at Minnesota University. At the same university, application procedures were determined in 1978. In 1980, the requirement of new surgical techniques and immunosuppressive therapy was discovered. In recent years, prognosis of pancreas transplantation has improved and a decrease in long-term risks is observed. One year after transplantation, 95% of cases survive and 80% to 85% of pancreatic functions are preserved.