Kronik izole distal radyoulnar eklem instabilitesi tedavisinde fulkerson-watson tekniği ile ligaman rekonstrüksiyonunun erken dönem sonuçları

Abstract

Amaç: İzole distal radyoulnar instabilité, travma sonrasında lezyonun saptanma zorluğu nedeni ile daha sıklıkla ilerleyen dönemlerde kronik problemler olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışmada Fulkerson-Watson ekstraartiküler ligaman rekonstrüksiyon tekniği ile distal radyoulnar eklem stabilizasyonu yapılmış hastaların erken dönem, sonuçlarını sunuyoruz. Çalışma planı: Radyografi ve manyetik rezonans görüntülerinde (MRG) kronik izole distal radyoulnar eklem instabilitesi saptanan 4 bayan 1 erkek hasta öpere edildi. Artroskopik inceleme sonrası 3 hastada 'triangüler fibrokartilaj kompleksi'nin (TFKK) radial bağlanma yerinden ayrıldığı, 2 hastada periferik yırtık olduğu saptandı. Periferik yırtıklar artroskopik olarak debride edildi. Sigmoid oyuğun yeterli olduğu tespit edilen hastalara Fulkerson-Watson tekniği ile ligaman rekonstrüksiy onu uygulandı. Postoperatif değerlendirmeler MRG ile yapıldı. Bulgular: Hastaların ortalama takip süresi 15.5 (6-26) aydı. Tüm hastalarda distal radyoulnar eklem (DRUE) stabilitesi sağlanmıştır. Ameliyat öncesi Quick-DASH semptom skorlaması ortalama 18.63 (15.90-22.72 arası) iken, ameliyat sonrası 6.81 (2.27-9.09 arası) saptandı. Ameliyat öncesi görsel analog skala (VAS) ortalama 7.32 (6.30-8.40 arası) iken, ameliyat sonrası 1.88 (1.50- 2.30 arası) olarak bulundu. Ameliyat öncesi supinasyon değeri ortalama aktif 26°(pasif 44°)'den ameliyat sonrası ortalama aktif 47°(pasif 65°)'ye, ameliyat öncesi pronasyon değeri ortalama aktif 18°(pasif 45°)'den ameliyat sonrası ortalama aktif 49°(pasif 68°)'ye, ameliyat öncesi el bileği fleksiyonu ortalama aktif 20°(pasif 43°)'den ameliyat sonrası ortalama aktif 42°(pasif 60°)'ye ve ameliyat öncesi el bileği ekstansiyonu ortalama aktif 8°(pasif 52°)'den ameliyat sonrası ortalama aktif 45°(pasif 59°)'ye yükseldi. Çıkarımlar: Sigmoid oyuğun yeterli olduğu olgularda, Fulkerson-Watson tarafından tanımlanan ameliyat tekniği intraartiküler tekniklere göre daha kolay uygulanabilen ve DRUE stabilitesinin sağlanmasında tatminkar sonuçlar alınabilen bir tekniktir.

Isolated distal radioulnar instability may remain unrecognized during the acute period of trauma as it is difficult to diagnose, and does not become obvious until later when it has become chronic. We present early results in patients who underwent stabilization with extraarticular ligament reconstruction (Fulkerson-Watson reconstruction). Methods: Four women and 1 man underwent surgery for chronic isolated distal radioulnar joint instability demonstrated in X-rays and magnetic resonance images. Arthroscopy revealed avulsion of the triangular fibrocartilage complex from the point of insertion in 3 patients, and peripheral tears in 2 patients. The peripheral tears were debrided arthroscopically. All patients had an adequate sigmoid notch and therefore underwent ligament reconstruction using the Fulkerson-Watson method. Postoperative evaluations were done with MRI. Results: Mean follow-up was 15.5 months (range 6–26 months). Stability was achieved in all patients. The mean Quick-DASH symptom score decreased from 18.63 (15.90–22.72) to 6.81 (2.27–9.09) after surgery. A mean visual analogue score to assess pain decreased from 7.32 (6.30–8.40) to 1.88 (1.50–2.30) after surgery. Preoperative and postoperative measurements were 26° (passive 44°) and 47° (passive 65°) for active supination, 18° (passive 45°) and 49° (passive 68°) for active pronation, 20° (passive 43°) and 42° (passive 60°) for active wrist flexion, and 38° (passive 52°) and 45° (passive 59°) for active wrist extension. Conclusion: Surgical revision of distal radioulnar joint instability using Fulkerson-Watson reconstruction is easier than intraarticular techniques and satisfactorily re-establishes stability, provided that the sigmoid notch is adequate.