Nesne ilişkileri kuramı

Abstract

Her yanımızdaki, ormandaki kurbağalar aralıksız ötüp duruyordu. Afrika’daki olağanüstü yüksek sesli, gıcırtılı bir vraklamaları vardır ve sizden ne kadar uzak olurlarsa olsunlar, sesleri her zaman ayaklarınızın dibinden bir yerden geliyormuş gibidir. Kurbağaların vraklaması, Doğu Afrika sahillerinin gece müziğidir. Aslında vrak sesi yalnızca bir tür kurbağa tarafından çıkarılır ve bu ses gerdanını dışarı üfleyip sonra bir geğirme sesiyle bırakmasıyla çıkar. Bu onun çiftleşme çağrısıdır. Dişi kurbağa bunu duyunca muhtemelen eşinin yanına ustalıkla sıçrar. Ama geldiğinde tuhaf bir şey olur. Bu aklınıza gelen şey değildir. Kurbağa dönüp dişiyi selamlamaz. Tam tersine. Tamamen o yokmuş gibi davranır ve orada oturup şarkısını yıldızlara söylemeye devam eder. Bu sırada dişi sabırla yanında beklemektedir. Dişi bekler, bekler, bekler. Erkek şarkısını söyler, söyler, söyler. Bu çoğunlukla saatlerce sürer. Olan aslında şudur kurbağa kendi sesine o kadar aşık olmuştur ki en başta vraklamaya neden başladığını unutmuştur bile. Şarkısına sevişme arzusu ile başladığını biz biliyoruz. Ama o artık kendi yaptığı bu müzikle büyülenmiştir ki onun için artık hiç bir şey yoktur. Yanında nefes nefese duran dişi kurbağa bile. Ama öyle bir zaman gelir ki dişi kurbağa artık bütün sabrını kaybeder ve erkeği ön ayağı ile sertçe itekler. Ve erkek kurbağa ancak o zaman trans halinden çıkar ve dönüp dişisine sarılır.